1
0
Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Çünkü her şey eskisi gibi olduğunda hiçbirimiz eski biz olamayacağız. En son ne zaman birine doya doya sarıldık? En son hangi çocuğu doyasıya öptük? Peki ya en son ne zaman kalabalık sofralarda kadeh tokuşturduk? En sevdiğimiz şarkılar çalarken en son ne zaman çılgınca dans ettik? Bundan sonra ne zaman hasta birine elimizde çiçekle ziyarete gidebileceğiz? Yakında mı? Yoksa daha vakit var mı? Bilinmiyor.
Bilinmezliklerle dolmuşuz. Kafamızın içinde tonla soru işareti. Verilen hiçbir cevaba inancımız kalmamış artık. Öyle boğulmuşuz ki karanlıklar içinde, aydınlığa ne bir hevesimiz ne de bir nefesimiz kalmış. Akıl sır erdiremeyeceğimiz şeyleri yaşar olmuşuz. Hayallerimizi yazmışız, yazmışız ama kara kaplı defterlere. İnsafsızca hayal olarak kalmaya mahkum görmüşüz.
Her şeye vaktimiz var ama hiçbir şeye vaktimiz yok değil mi? Zamansızlıktan ertelediğimiz her şeye zaman var artık ama miskinlik nasıl da güzel. Hiçbir şey yapamamaktan şikayet etmek ne kolay. Zamanı değerlendirmek ne zormuş meğer. Hepimiz öyle alışmışız ki başkaları tarafından yapılan programlarla yaşamaya, kendi düzenimizi bile başka birinin, başka bir sistemin kurmasına. Kendi ömrümüzü planlayamaz olmuşuz. Kendimizle baş başa kalınca anlamışız ki kendimize bile tahammülümüz kalmamış artık.
Okumaya zaman bulamadığımız kitaplar, izlemeye vakit ayıramadığımız filmler… Hepsinden sıkılmışız. Hobiler edinip, evimizin duvarlarını rengarenk boyarken içimizdeki tüm umutları karanlığa gömmüşüz aslında. Aynaya bakmaya yeltenemez olmuşuz. Sanki her şey öncesiyle aynı kalmış gibi aldığımız kilolardan, kestirdiğimiz saçımızdan pişman olmuşuz. Değişimimiz YENİ. Değişmemiz NORMAL. Değişim elimizde. Evet, değişimin her türlüsü elimizde, fikrimizde.
İçimizde bir yardım çağrısı var. Çığlık çığlığa bir umut var, yanlıklanan. Duyulan ama bir o kadar da kayıp olan. Tutmak kolay, çekmek zor biliyorum. Çok karanlık, görüyorum. Ama bir gerçektir ki; her karanlık aydınlıktan, her aydınlık karanlıktan doğar.
