0
0
‘’Karanlık boğar.’’, ‘’Kış üşütür.’’, bahaneler…
‘’Eylül’se hüznün ayıdır.’’ yok daha neler!
‘’Gündüzde hayır vardır gecede ise şer…’’
Kendini yalanlarla, avutma kardeşim.
Karaymış kış, heyhat! Kara olan gönüldür,
Bereketli yağmurun, anası Eylül’dür…
Kışın yağan karla demler toprak özünü,
Gündüz; gece hürmetine açar gözünü…
Hayrın geceyle ve gündüzle işi olmaz…
Şer imsakta olur da; hayır gündüz olmaz…
Yaz ayında titriyorken buz yürekliler…
Yüreği sıcaklar, Ekim’de üşümezler.
Kasımpatı, Açelya; ve bütün çiçekler;
Neden sen üşürken, üşümezler kardeşim!
Aydınlığa gebedir zemheri Kasımlar…
En güzel, karanlıkta parıldar ışıklar!
Bahar kapısını, Aralık’ta aralar,
Doğada kışın sarılır bütün yaralar…
Ocak, yeni umutlara açılan bir kapıdır…
Bahar, temeli kışın atılan yapıdır!
Toprak ana can bulur kışın yağan karda,
Yer ve gök ihsan bulur kışın yağan karda,
İnsanlık sıhhat bulur, kışın yağan karda,
Kıyamet değildir; kış hayattır, kardeşim!
Gönlün kara değilse, karanlıklar boğmaz…
Kış çetin olmazsa ilkbaharlar doğamaz,
Kara geceler; gündüzün habercisidir.
İnsan; tüm bu dengenin bahanecisidir…
